صبح زود بود
سلام ...مادرم مهمان دارد ...لبخند می زنم و روبرویشان می نشینم
بوی قورمه سبزی همیشه خوب است .
می روم برای مهمان ها چای بریزم ...دیگر فرصتی نیست تا به سویت بدوم و برایت دست تکان دهم .
*هرچند که میدانم دیدار دوباره ما میسر است.*

_______________________________________ 

به سفر می روم

چمدان ها را ...کتاب شعر و دفتر یادداشتی برمیدارم ...

دختری که شهریور به خانه ما آمده است هم همراه من است .

مادرم میگفت : در آن حوالی هوا سرد شده است

بیا تا وقتی که باران از روی شیشه پنجره سر بخورد چای داغ بنوشیم و حرف بزنیم

گربه های خیس همسایه به دیوار خانه ما پناه می آورند .

میخواستم به مادرم بگویم : می آیم نه برای تماشای باران و گربه خیس و لذت چای داغ و

حرف های دلتنگی ...

میخواهم که به سوی تو بدوم وبرایت دست تکان دهم.

--------------------------------------------------------------------------------

رویایی که آسان نشد
صبح زود بود

مادرم برای نخندیدن هایم بیقراری میکند مثل دختری که شهریور ماه به خانه ما آمده است.

مدام حالم را می پرسد !

می گویم :حالم خوب است و ملحفه چهل تکه ام چهل رنگ دارد وآرزو یم این است:

کتاب بخوانم ...شعر بنویسم ...چای داغ...لخند بزنم... قاقا بخندم و آواز بخوانم بلند بلند

و

به سویت بدوم وبرایت دست تکان دهم .

--------------------------------------------------------------------------------

رویایی که آسان نشد
صبح زود بود

هوای سرد و سپیده دمی که به ناز از لای چین و واچین پرده در اتاق خود نمایی می کرد.

کتابم را می آورم و دفترم را باز می کنم ...گویا نوک مدادم شکسته است .

او از من میخواهد که بی پروا پر از احساس باشم

و

من میخواهم که بی پروا

به سویت بدوم وبرایت دست تکان دهم .

--------------------------------------------------------------------------------

رویایی که آسان نشد
صبح زود بود ...

گلدان هارا جابه جا کردم .

احساس میکنم چیزی در من می جوشد یا

بایستی چیزی از من بجوشد .

دوست دارم نامه ای برایت بنویسم و

در آن بگویم که دلم میخواهد

به سویت بدوم وبرایت دست تکان دهم.

--------------------------------------------------------------------------------

رویایی که آسان نشد
صبح زود بود

انگور روی میز بود

اما من که نه خواب داشتم نه خوراک...

و تو که نه گرمی دستانت را به دستانم بخشیدی و نه با برق چشمانت وجودم را به آتش کشیدی ...

تنها آرامش صدایت را ارزانی داشتی آن هم گاه به گاهی دور...

چقدر دیر

چقدر دور

مادرم درست می گفت :تا خاک گلدان هارا عوض نکنی شمعدانی ها گل نخواهند داد.

تو برایم شعر فرستادی ومن پر از شور می شوم که

به سویت بدوم وبرایت دست تکان دهم .

--------------------------------------------------------------------------------

رویایی که آسان نشد
صبح زود بود

چقدر دوست داشتم چشم هایم را ببندم تا مادرم برایم داستان های کودکانه بخواند شاید گاهی کمی

بخندم .

پنجره باز بود و نسیم با پرده ها عشق بازی می کرد ...چای داغ روی میز بود ...صدای دعا می آمد .

مرد از پنجره به زن نگاه می کرد وومی اندیشید :((عاقبت علاقه به خیر است))*

من از این دنده به آن دنده می شوم وتنها در اندیشه این رویایم که:

:به سوی تو بدوم وبرایت دست تکان دهم .

*(سید علی صالحی)

--------------------------------------------------------------------------------

رویایی که آسان نشد
صبح زود بود

زن همسایه از باغچه ریحان می چیند.

و دست های من از احساس مهربانی دست هایت خالی است .

چقدر دوست دارم ببینم آفتاب که بالا می آید سایه ات از درختان نارنج هم بلند تر است و احساس کنم

پیراهنت بوی بهارنارنج می دهد .

کفش هایم پشت دربود...کاری باید کرد ...مثلا برخیزم ...کفش هایم را بپوشم و به سوی تو که انگار از

سر کوچه ما می گذری بدوم و برایت دست تکان دهم .

--------------------------------------------------------------------------------

رویایی که آسان نشد
صبح زود بود

گنجشک ها آواز هایشان را به شیشه پنجره آویزان می کردند.

برخاستم لیوان آبی نوشیدم به خاطر آوردم که در تمام خواب هایم به دنبال نام دختری می گشتم که شهریور به خانه ما می آمد و در تمام روز دست هایم در زیر سنگینی خواهش بوسه می لرزیدند.

میان ما هرچه که باشد ...باران هم که ببارد...زیر همین آسمان ...سیب گاز می زنیم وچای داغ

می نوشیم.

به من نگاه کن ... یک درنگ

که به سویت بدوم و برایت دست تکان دهم .

--------------------------------------------------------------------------------

رویایی که آسان نشد
صبح زود بود

بوی نان داغ می آمد

مادرم دعا میخواند

وقت که تنگ نبود ... ُآسمان صاف و درختانی که سایه خنکی داشتند .

بالش خیس از اشک که نشانه دلتنگی نبود .گفته بودی که هزار بار در رویا دیدم که چشمانت میخندند

پس این همه سال من این جا چه میکنم ؟

این جا برای زندگی جا کم است چرا غ خانه ما کلید نداشت وکسی ندید تو خاموش وخسته از سر کوچه ما گذشتی !

هرچه که باشد چه با منطق چه بی منطق ...حو صله کن

به سویت می دوم وبرایت دست تکان می دهم .